چو بیند بر من این بیداد و خواری // نخسبد دیگر از فریاد و زاری // همان به کاین سخن ناگفته باشد// شوم من مرده و او خفته باشد

آنقدر دشمن های انسان زیاد شده که واسه پیشرفت دیگه نیاز به دوست نداره.

همین دشمن ها جای همه کس و همه چیز رو واسه آدم پر میکنند.

انقدر در کمین میشینند که آدم مجبور میشه حواسش همیشه جمع باشه

جوجه دشمن ها انقد خنده دار دنبال دشمنی کردن میگردند که آدم خنده اش میگیره.

اونی که تمام تلاششو کرده و در آخر پشیمان میشه که بیا دشمنی رو کنار بزاریم ، غافل از اینکه این فقط یک استراحت کوتاهه و کسی به دوستی نیاز نداره که بخواد بخاطرش تلاشی کنه و یا لذت و هیجان دشمنی کردن رو کنار بزاره

رقابتی که توی دشمنی وجود داره باعث میشه تمام استعداد های درونی آدمی مورد استفاده قرار بگیره.

میشه مانند یک جنگجوی تنها و شکست خورده نشست یه گوشه و اشک ریخت.

میشه مثل یک جنگجوی همیشه پیروز به حال دشمن های همیشه شکست خورده ات در تنهایی شب دلسوزی کنی و برای نابود شدنشون اشک بریزی.

میشه از ته دل خندید به نقشه های اونا که میخوان با حیله عشق و دوستی به آدم نزدیک بشوند.